Ik was niet geweest waar ik nu ben als er geen anderen waren geweest die samen met me waren opgetrokken langs het kronkelige levenspad of het niet op z’n minst hadden gekruist. De talenten die me in staat hebben gesteld om mijn twee voornaamste passies – het schrijven over muziek en het maken van radioprogramma’s (en tegenwoordig ook podcasts) – met enig succes in praktijk te brengen, had ik misschien wel nooit in mezelf herkend. Het waren anderen die mijn talenten zagen en me erop wezen.

Hoog tijd om ze eindelijk eens de eer te bewijzen die hen toekomt! Begin jaren tachtig – ik was net naar Amsterdam verhuisd en had mijn intrek genomen in de leegstaande zolderverdieping van de pastorie van de St. Ritakerk – maakte ik in het grote trappenhuis soms een praatje met Noor Lucassen, die als pastoraal werker aan de parochie verbonden was. Op een dag klampte ze me aan en vertelde enthousiast over een nieuw initiatief van de Amsterdamse Raad van Kerken: een heuse lokale omroep, nota bene de eerste officiële in Nederland. ‘Is dat niet iets voor jou?’ voegde ze eraan toe, hoewel ze donders goed wist dat ik met kerk en geloof weinig op had. Het bleek een schot in de roos en na die eerste schrede als vrijwilliger bij een lokale omroep heb ik het uiteindelijk geschopt tot hoofd radio bij de Boeddhistische Omroep in Hilversum.

Een tweede dankwoord richt ik hierbij – ook weer veel te laat; hij is allang niet meer onder ons – aan mijn oude vriend Jan Weduwer, tijdschriftenmaker in hart en nieren. Nadat hij de Nederlandse editie van het Amerikaanse mannenblad Esquire had overgenomen, belde hij me op met de vraag: ‘Kan jij niet leuk over muziek schrijven? Je vertelt er altijd zo enthousiasmerend over!’ Esquire bleek niet echt mijn muzikale habitat, maar al snel kwam ik als muziekjournalist terecht bij het alternatieve opinieblad Ode en vervolgens zelfs bij de Volkskrant.

En dat je nu op deze plek dit tekstje leest, is ook weer te danken aan een ander. Het was namelijk mede-bestuurslid Lukas van Steveninck die me bijna dertig jaar geleden op sleeptouw nam, eerst als coach om mijn weer eens vastgelopen ‘carrière’ vlot te trekken, vervolgens als partner in crime bij allerhande initiatieven en projecten, maar toch bovenal als altijd inspirerende vriend.