Winter 3-daagse

De Mooie Kant van Eenzaamheid

Ik ben opgegroeid in een warm gezin, maar eenzaamheid is me niet vreemd. De eerste keer dat ik op kamers ging in Rotterdam, voelde ik me verloren. Ook die zomer, terwijl ik alleen in een verlaten studentencentrum blokte voor een hertentamen, drong het tot me door hoe eenzaam ik kon zijn. Maar ergens heb ik altijd vrede gevonden in die momenten. Soms, als ik door mijn huis loop, zeg ik spontaan “Yes” met een glimlach. Het is de mooie kant van eenzaamheid—de rust, de ruimte om gewoon mezelf te zijn, terwijl de buitenwereld op me wacht.

Willem Jan van den Brink

Echte eenzaamheid ken ik eigenlijk niet, maar een dagelijks moment zonder anderen om me heen is voor mij onontbeerlijk. Aangezien ik een ochtendmens ben en mijn partner overduidelijk een avondmens, heb ik na het opstaan – zo rond zes, half zeven – een paar uurtjes voor mezelf. Heerlijk om dan even de koptelefoon op te zetten, een vertrouwde cd in het laatje te schuiven en een tijdje simpelweg te mijmeren. Daarna ben ik helemaal klaar voor wat de nieuwe dag zal brengen.

Ton Maas

In mijn fantasie zou ik wel op een eiland willen wonen. Rust, ruimte, genieten van het steeds veranderende weer, meebewegen met de seizoenen. Voor mij is dat de mooie kant van eenzaamheid. Helemaal mezelf, in en met wat er om me heen gebeurt en daar gelukkig mee zijn, van kunnen genieten. De mooie kant die in het Engels ‘solitude’ heet.  Ik kan er ook echt naar verlangen. Vooral tijdens dagen dat ik dankzij onze moderne media wel met meer dan dertig mensen contact heb gehad. Pas ’s avonds realiseer ik me dan hoe hyper ik ben… nog steeds constant ‘de omgeving’ scannend op: waar moet ik, zal ik op reageren. 

De andere kant ken ik ook. Het gevoel van alleen tussen velen, er niet bij horen, geen aansluiting vinden. Recepties, vreselijk, en dat geldt ook voor georganiseerde netwerkbijeenkomsten. 

En toch..

‘Gedeelde smart is halve smart en gedeelde vreugd is dubbele vreugd’.’ Het is en blijft een mooi gezegde. Tegelijkertijd ben ik ik en jij bent jij. De echte vreugde en de echte smart zijn toch echt alleen van mij. En ik erken, dat kan alleen en toch ook heel eenzaam voelen.

Henny Dijkstra

Ik was jong, nog echt een kind.

Woonde in een pleeggezin, ik had het daar niet goed, ik was niet op mijn plek.

Ik was vaak bij de boer die naast ons woonde.

Als ik hielp, in de stal, op het erf, of in het weiland, dan kreeg ik van hem wat geld en van zijn vrouw warme chocolademelk met een stuk kantkoek. Echt een traktatie!

Het was voorjaar.

Er waren veel jonge dieren, waaronder lammetjes.

De boer vroeg me of ik er een mee naar huis wilde nemen, om voor te zorgen. “Als het dan winter wordt, dan kan het lam weer gewoon bij de andere schapen in de stal”, stelde hij voor.

Hij had nog een regenton, die kon ik lenen, daar kon het lam dan in schuilen met slecht weer.  Hooi en stro was er genoeg!

Ik vertelde dit plan aan mijn pleegouders, en die vonden het goed.

Zo is het ook gegaan.

Ik heb het lam veel verteld over wat me bezighield, en ik ben ervan overtuigd dat ik begrepen werd, dat ik zelfs antwoorden kreeg.

Ik heb dat lang geheimgehouden. Wie praat er nou tenslotte met lammetjes! 

Ik slaap nu niet meer met een lammetje in een ton.

Ik koester wel de idee dat ik een verbinding ervaren heb, die niet in het gewone paste. De vraag is of me dat zonder mijn situatie van toen zou zijn toegevallen.

Ik had een kinderbewustzijn, en vond een domein dat mij geborgenheid bood en een dimensie die voor mij waardevol bleek. 

Het kan me nog steeds niks schelen, dat er mensen zijn die niet met dieren praten.

Dat lijkt me trouwens wel een gemis.

Lukas van Steveninck