Je eigen weg ga je samen. Zo eenvoudig is het!  Is het zo eenvoudig? Wie, wat stuurt er dan in je levensweg? Wat is een gegeven, waar kan of heb ik zelf wat te zeggen of te kiezen?

Daar gaat het vier dagen over. Met inleidingen, workshops en gesprekken in kleine groepen. Zelf onderzoeken, jezelf afvragen, goed naar anderen luisteren, en je er niet mee bemoeien! Verdieping is, vinden we, een werkwoord, en we nodigen je van harte uit om mee te doen.

Op onze site vind je vier impressies over dit thema van Henny Ton, Willem Jan en Lukas. Niet als norm, wel als uitnodig voor een eigen benadering.

[Lukas] Ja zeker! Zonder het samen van mijn ouders was de mijne niet eens begonnen. Hun handel, wandel, herkomst, geschiedenis komt allemaal samen in mij. Wel veel.. en al generaties lang.

In mijn geval weet ik daar niet zo heel erg veel van. Ik ben afgesneden geraakt. Niet helemaal, ken slechts flarden. De verhalen en de beelden zijn niet compleet. En veelal uit de tweede of derde hand…

[Willem Jan] Mijn leven voelde lange tijd als een kronkelende rivier zonder duidelijke bestemming. Ik zag mezelf als een ontdekkingsreiziger zonder kaart, iemand die zijn eigen kompas moest uitvinden. Elke studierichting leek een smalle bosweg zonder zicht op de horizon. Wat ik zocht, wist ik niet. Wel voelde ik de drang om ergens thuis te komen.. Ik hield vast aan het idee dat ik mijn koers alleen moest bepalen. Advies sloeg ik vaak af, luisterend naar de echo’s van mijn eigen gedachten. Nieuwsgierigheid dreef me voort, maar koppigheid vertroebelde het zicht. Pas later besefte ik: een kompas is nutteloos zonder horizon om op te varen…

[Ton] Ik was niet geweest waar ik nu ben als er geen anderen waren geweest die samen met me waren opgetrokken langs het kronkelige levenspad of het niet op z’n minst hadden gekruist. De talenten die me in staat hebben gesteld om mijn twee voornaamste passies – het schrijven over muziek en het maken van radioprogramma’s (en tegenwoordig ook podcasts) – met enig succes in praktijk te brengen, had ik misschien wel nooit in mezelf herkend. Het waren anderen die mijn talenten zagen en me erop wezen…

[Henny] Als ik alleen al kijk naar de start van mijn leven startte ik mijn begin samen met mijn tweelingzus. Toen zij de sprong had gewaagd, was ik er 5 minuten later ook. Daarna volgde onze jeugd met samen spelen, samen school, samen tegen anderen, samen ruzie maken .. behalve school zijn we met ‘samen’ nooit gestopt.  Die ‘tweeling’ identiteit is een gegeven. Wat bijblijft, zijn de aan- en opmerkingen van buitenstaanders. Vriendelijk bedoeld, vast, maar waarom je nou hardop moeten oordelen over waarin wij verschillen en daar dan ook nog een waardeoordeel over hebben..

Meer op: https://zelfbezinning.nl/jaarthema-je-eigen-weg-vind-je-samen/