Ik vraag me al een tijd af hoe mensen nadenken over complexe gehelen zoals de ecologie van de planeet, het klimaat of menselijke populaties die zich in de loop der eeuwen op verschillende locaties hebben gevormd en nu weer samenkomen. Om over deze dingen na te kunnen denken heb je volgens mij zoiets als systeemtheorie nodig.
Een donkere spiegel toont je gelaatstrekken die je liever niet onder ogen wilt zien. Je kijkt naar het weerzinwekkende gezicht voor je, een karikatuur van alles wat verachtelijk is, om vervolgens vol afschuw te beseffen dat het geen portret is maar je spiegelbeeld.
Grote thema’s laaien soms onverwacht op, alsof er opeens zuurstof bij komt. Voortdurend zijn er incidenten, aanleidingen waar vergaande en ingrijpende kwesties aan kleven. Aanleidingen zijn eigenlijk niet meer dan dat: illustraties. Hoe pijnlijk, schokkend of confronterend ze soms ook zijn.
Het coronavirus heeft onze samenleving en haar inwoners inmiddels danig in zijn greep.
Er is behoefte aan veel en veelsoortige informatie, hoewel veel van wat je krijgt aangereikt, nauwelijks te bevatten is.
